ลุงกับป้า: Lung kạb p̂ā

Ha allemaal,

Leuk dat jullie zo betrokken zijn bij mijn reis. Ik probeer de blog niet te lang te maken, maar ik kan niet garanderen dat het lukt;-)

Afgelopen zaterdag ben ik met de boot en de bus teruggegaan naar Bangkok. Om 9.30u vertrok ik vanuit m'n hostel, en om 20.30u arriveerde ik weer in Bangkok. 

De busrit was zo'n 8 uur, maar er zat een jongen uit NL naast me dus ik kon heerlijk gewoon praten en luisteren zonder dat het me veel energie kostte. De bus stopte na 2 uurtjes voor een pauze. De chauffeur sprong uit de bus en niemand had een idee hoelang we pauze hadden. Dus ging ik snel naar het toilet en bleef ik angstvallig de bus in de gaten houden. Na een half uurtje gingen we weer op pad, ik denk dat de pauze duurt zolang als de chauffeur nodig heeft om te eten.

Eenmaal weer onderweg wist ook niemand of we nog ergens anders zouden stoppen. We zijn zonder verder nog te stoppen, doorgereden naar Bangkok. Op 1 stop na dan, want ergens na 18u (het was donker) stopte de bus ergens op de weg aan het einde van een invoegstrook, de chauffeur sprong uit de bus en wij keken elkaar aan... Euhmm oké en nu? Plotseling kwam de chauffeur weer binnen springen en kwam er nog een man bij. Ik denk dat die toen is gaan rijden, maar geen idee...

Zondag ben ik in Bangkok naar de kerk geweest, ook een hele belevenis op zich, in een groot winkelcentrum, bij een soort theater waar nog van alles gehouden werd. Het duurde even voordat ik het gevonden had, maar het was echt mooi om dit hier mee te maken.

Op maandag ben ik vanaf Bangkok naar Chiang Rai gevlogen, dat is in noord- Thailand. De bus waarmee ik naar het vliegveld wilde gaan, rijd normaal gesproken elk half uur (hoe laat weet je niet) dus ik ging op tijd naar de bushalte. Na een uur wachten, waarvan het laatste halfuur ik steeds meer gespannen werd, kwam de bus toch opdagen. Gelukkig! Wat bleek? Hij moest z'n ronde eerst nog afmaken, dus na een kwartier reden we gewoon weer voorbij de halte waar ik was opgestapt, haha. Onderweg kwam ik er wel achter waardoor de bus niet kwam, er stond een gigantische file vanaf het vliegveld. Uiteindelijk was ik prima op tijd en is alles helemaal goed gekomen.

Ik was blij toen m'n blauwe ikeatas weer op de bagageband verscheen. En met dat ik m'n tas weer goed aan het doen ben, zie ik tante Jeanette al staan. Ik ben bij oom Arie en tante Jeanette in de auto gestapt en heb een hele mooie sightseeing gehad in de omgeving van Chiang Rai. Het was echt indrukwekkend, zo mooi daar. Dat kun je niet op een foto krijgen.

s' Avonds hebben we nog een stukje gefietst door de stad waarbij we nog bij een bijzondere klokkentoren hebben gekeken. Als het donker is gaat bij elk heel uur muziek aan, veranderen de lichten elke keer van kleur en gebeurd er binnen in de klok ook nog van alles. Een hele show dus.

De volgende dag gingen we naar huis. Ik was erg benieuwd hoe oom Arie en tante Jeanette hier leven en wat ze allemaal doen qua werk. Deze week heb ik daar een inkijkje in gekregen. 

Ik vind het zo leuk dat ik wat meer te weten ben gekomen over hoe de mensen hier leven en werken. 4x per week komen er meisjes uit het dorp bij de kerk om naailes te krijgen. Eigenlijk was dit eerst Engelse les, maar dat wilden ze niet meer dus nu probeert tante Jeanette om ze op deze manier ook nog wat Engels te leren. 

Overigens zijn de kinderen heel vaak bij de kerk te vinden, ze kunnen er spelletjes spelen en met allerlei speelgoed, iets wat ze thuis niet hebben. 

Ik ben op een avond nog meegeweest met een huisbezoek aan een vrouw. Zo kon ik ook binnen kijken in een huisje. Tja, dan hebben wij maar veel in de woonkamer staan. Er worden wat krukjes bij elkaar gezet en we kunnen zitten. Er staat een soort rijstkoker,waar ze de hele dag van eten. Dr staat nog wel ergens een soort van tafel en verder liggen er gewoon nog wat balken ofzo in kamer. Dat was het dan wel zo'n beetje.

We zijn ook nog op en middag samen met de vrouw van de dominee een stukje gaan lopen om zo contact proberen te maken met de mensen van het dorp. In het dorp wonen vooral 'mong' mensen. Zij komen oorspronkelijk vanuit China. Ze hebben ook hun eigen taal, waardoor het lastig is om contact te maken. De dominee komt ook uit deze bevolkingsgroep, maar de vrouw van de dominee niet, ze komt wel uit Thailand, maar spreekt geen 'mong', dus contact maken is best lastig. We werden al snel door een vrouwtje uitgenodigd om te komen zitten. Ze ging zelf binnen op zoek naar iets, en kwam aan met een pomelo. Dat is een citrusvrucht. Ze ging het voor ons snijden (met het mes waar ze net bamboe mee aan het snijden was) en we kregen alle 3 een stuk. Op een gegeven moment ging het vrouwtje weer naar binnen om iets te zoeken, ze kwam aan met een schaaltje met op de bodem een klein beetje suiker, maar ook mieren... Die zag ze alleen zelf niet want ze kon niet zo goed zien😁 ze blies wat weg en pakte toen een stuk van tante Jeanette en maakte daar weer allemaal kleine stukjes van en die stopte ze in de suiker... Tante Jeanette heeft het gewoon gegeten.... Wel zonder mieren hoor😉

Ik kan nog veel meer vertellen over alles hier maar dat wordt echt te lang en ik moet natuurlijk ook nog wel iets te vertellen hebben als ik weer terug ben.

Op vrijdag ochtend zijn we nog naar Phu Chi Fa gereden. En het laatste stukje gelopen. Het is een berg waarvandaan je echt een waanzinnig uitzicht hebt en het staat ook nog is gedeeltelijk in Laos, dus dat land kan ik ook afstepen😋

Al met al weer heel wat indrukken en ervaringen rijker!

Groeten vanuit Wiang Kaen